Abdita

Sympatyczna książeczka. Sympatyczna - i właściwie tylko tyle.

Dorosła kobieta wspomina fragment swojego dzieciństwa, czas, nie wiadomo jak długi, który spędziła we Francji z ukochanym ojcem. Plusem jest właśnie opis ich wzajemnego stosunku, pełen ciepła i miłości.

Jednak nie do końca wiadomo dla kogo jest ta książka, kto miałby być potencjalnym czytelnikiem. Ponieważ oryginalnie wydana była z rysunkami Sempego i tak też jest w polskim wydaniu, została zakwalifikowana jako książka dla dzieci/młodzieży. Mnie się wydaje, że taki odbiorca znudzi się tym opowiadaniem po kilku stronach. Dorosły czytelnik ma tu dla siebie o wiele więcej do wyczytania, niejako między wierszami. Wspomina wprawdzie dorosła kobieta mająca córeczkę w wieku jaki odpowiada jej własnym wspomnieniem, ale wspomina z punktu widzenia dziecka, z dziecięcym rozumieniem świata a całą reszta jest „w domyśle”. I tego domyślnego jest tu całkiem sporo. Nie zmienia to faktu, że z kolei dla dorosłego jest to opowieść jakby zbyt infantylna.

Nie wiem więc dla kogo. Ot po prostu krótkie, ciepłe opowiadanie, nie wnoszące wiele oprócz spędzenia mniej jak godziny na słuchaniu miłej opowiastki (korzystałam z audiobooka).