Abdita

Niestety, tym razem też nie bardzo. Dwie trzecie tej książki czyta się jeszcze z zainteresowaniem. Wprawdzie „temat dyżurny” noblisty, poszukiwanie tożsamości ale jakoś się czyta. Tym razem to po prostu utrata pamięci, bohater stracił pamięć nie wiadomo jak i kiedy i nie ma właściwie żadnej nici łączącej go z własnym życiem. Powolutku coś tam mozolnie zdobywa i pracowicie, uparcie szuka, oczywiście nie wszystko staje się jasne i nie wszystko wydaje się też pozytywne.

Niestety od tych mnie więcej dwóch trzecich, a może i wcześniej, dostajemy taki nadmiar ludzi, miejsc, zdarzeń, nie wiadomo jeszcze czy jakoś ze sobą powiązanych, że albo mamy dość - albo zaczynamy bezsensownie robić skrupulatne notatki ;-) Nie robiłam.

Ostatecznie porzucamy bohatera będącego już wprawdzie jako tako zaznajomionego z własną tożsamością, ale nadal tropiącego wiele niewyjaśnionych rzeczy. Porzucamy nie wiadomo właściwie dlaczego akurat w tym momencie.

Wybór tytułu w najlepszym razie dziwny, albo po prostu mówiąc żenująco przypadkowy.